Barış, bir halkın sessizliği değil; herkesin söz hakkıdır. Bu topraklarda ilk kez, yıllardır süren çatışmaların ardından gerçek bir suskunluk umudu doğdu. PKK'nin silah bırakması, yorgun bedenler kadar yorgun ruhlara da nefes oldu. Fakat barışın soluğunu zehirlemek isteyenler hemen sahneye çıktı.

Sözcü gazetesi ve benzeri milliyetçi odaklar, halkların bir araya gelmesinden rahatsız. Onlar için barış, düşmanın yokluğu değil; menfaatlerinin sonudur. Savaşın sürdüğü yerde manşetleri atılır, tirajları artar. Barış ise onları çıplak bırakır: Slogansız, ötekisiz, öfkeden arınmış bir toplumun önünde çaresiz kalırlar.

Bu zihniyet, sadece Türkiye’ye özgü değil. Amerika’da siyahlar eşitlik isteyince beyaz üstünlükçüler ayağa kalktı. Mandela müzakere deyince, kendi içindeki aşırı sağcılar onu hain ilan etti. Irkçılık her ülkede aynı dili konuşur: Korku, nefret ve tahakküm.

Almanya’da Hitler’in “üstün ırk” saplantısı yalnızca Yahudilere değil, Alman halkına da yıkım getirdi. Bugün Avrupa’nın her sokağında hâlâ o utancın yankısı dolaşır. Çünkü ırkçılık, önce başkasını hedef alır, sonra sahibini zehirler.

Sözcü’nün ve benzer yapıların çığlıkları bu yüzden bu kadar gür. Çünkü barış olursa, yıllardır inşa ettikleri duvarlar yıkılır. Kürt ve Türk yan yana durduğunda, onlar arada kalır. Onlar için barış; kimliksiz kaldıkları, halkın gözüne bakamadıkları bir aynadır.

Ve çoğu zaman en gür milliyetçi sesler, en köksüz kimliklerden çıkar. Kendi geçmişinden utanan, başkasına benzemeye çalışan bir ruh hali… Ne Kürt’ü anlayabilir, ne Türk’ü. Sadece “biz”i dışlayan, herkesi “öteki” sayan bir karanlık üretir.

Barışa düşmanlık bir fikrin değil, bir korkunun ürünüdür. O korku, halkların özgürce konuşmasından, eşitçe yaşamasından duyulan korkudur.

Barış, bu ülkenin geleceğidir. Irkçılık ise geçmişte kalması gereken, yakılmış bir defterin külleridir.